ΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ “ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ”

Τα τελευταία χρόνια, στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, μία ήταν η φυσιογνωμία που πραγματικά κέρδισε παγκόσμιο ενδιαφέρον. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει υπάρξει αδιαμφισβήτητα ηγέτης του έθνους του, όσο κι αν μόνο φιλικές δεν είναι οι σχέσεις μας με το έθνος αυτό, παρ' όλες τις “κορώνες” που κατά καιρούς ακούγονται περί ελληνοτουρκικής φιλίας και άλλων φαιδροτήτων, τη στιγμή που η επεκτατικότητα των γειτόνων δεν κρύβεται.

Εξώφυλλο του TIME, πανό στην Κωνσταντινούπολη, χιλιάδες πρωτοσέλιδα εφημερίδων και σημαίες προσηλωμένων οπαδών του έχουν φιλοξενήσει το πρόσωπό του. Παρέλαβε μια Τουρκία διαλυμένη, και κατάφερε να την κάνει κύριο παίχτη στην περιοχή, οικονομικά ανεξάρτητη, παραγωγική αλλά και καταναλωτική. Ακολούθησε εξωτερική πολιτική (σε συνεργασία με την “αλεπού” που ακούει στο όνομα Νταβούτογλου) σαν να χαράχτηκε από τα μεγαλύτερα μυαλά του κόσμου.

Παρ' όλα τα παραπάνω όμως, ο “σουλτάνος” βρίσκεται σε ένα βάθρο που όσο κι αν μοιάζει ισχυρό, τα θεμέλιά του τρέμουν. Και εξηγούμεθα.

Το πρώτο τραγικό λάθος του Ερντογάν ήταν η ανοικτή επίθεση στο στράτευμα και στο βαθύ κεμαλικό κράτος που υπάρχει στην Τουρκία δεκαετίες πριν την γέννησή του. Θα έπρεπε να γνωρίζει, πως τις κραταιές δομές δεν της αποδομείς μετωπικά, αλλά τις φθείρεις μέσω ενός ιδιότυπου “ανταρτοπολέμου”, και περιμένεις να το δεις εξ αποστάσεως να γκρεμίζεται. Είναι ηλίου φαεινότερον πώς όλα τα εσωτερικά προβλήματα του Τούρκου προέδρου έχουν τις ρίζες τους στο επί έναν αιώνα σχεδόν κατεστημένο στο τουρκικό κράτος.

Το δεύτερο και σημαντικότερο όμως λάθος του, ήταν η doubleface παρουσία του σε ότι αφορά το προαιώνιο χάσμα που χωρίζει την ανατολή και την δύση του κόσμου αυτού. Η Τουρκία, ως το σύνορο μεταξύ δύσης και ανατολής στον 21ο αιώνα, αλλά και ως κληρονόμος της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που ο ισλαμικός πολιτισμός έχει να επιδείξει, ομολογουμένως έχει δύσκολο ρόλο να παίξει. Αλλά το να περιφέρεται η γείτονος χώρα στα σαλόνια με την μπούργκα και στην έρημο με φράγκο ώστε να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα από τις συγκυρίες, το μόνο που έχει προκαλέσει είναι σύγχυση στους ίδιους τους Τούρκους, χαώδεις διαφορές μεταξύ ανατολικών και δυτικών επαρχιών, και το σημαντικότερο ίσως, αναξιοπιστία στο λόγο της Τουρκικής Δημοκρατίας και των εκπροσώπων της.

Γιατί είναι φύσει αδύνατο να αυτοπροβάλλεσαι ως ο προμαχώνας του πολιτισμένου κόσμου απέναντι στους επελαύνοντες βαρβάρους, και ταυτόχρονα να τους χρηματοδοτείς, να τους περιθάλπτεις και να τους υποστηρίζεις με κάθε μέσο, στην προσπάθεια να λύσουν άλλοι το κουρδικό πρόβλημα για λογαριασμό σου. Γιατί αυτό ακριβώς έπραξε ο Σουλτάνος Ρετζέπ στις σχέσεις του με το νεοϊδρυθέν ψευδοχαλιφάτο στο Ιράκ. Και ο αμερικανικός παράγων, όπως οι Έλληνες δεξιοί πολλοί καλά γνωρίζουμε, δεν γνωρίζει συναισθηματισμούς και αγάπες. Γνωρίζει συμφέρον, και καλά κάνει αφού έτσι κυριαρχεί στον κόσμο. Και εσύ κύριε Πρόεδρε που με νύχια και με δόντια πασχίζεις να κάνεις το τουρκικό κράτος ένα νεοοθωμανικό κακέκτυπο της πάλαι ποτέ απολίτιστης δόξας σου, θα είσαι ο πρώτος που τα υπερατλαντικά γεράκια θα ξεσκίσουν, όταν πάψουν να σε χρειάζονται. Και πολλά μυαλά που μόνο φτωχά δεν είναι διακρίνουν πως αυτή η ώρα έρχεται.

Αλλά τα περισσότερα πράγματα στην πολιτική και ειδικά στις διεθνείς σχέσεις, παρ' όλο που είναι δυναμικά, είναι και νομοτελειακά. Και αν μπουν στο πρόγραμμα, δεν γυρίζουν πίσω.

Εχέφρων ΚΓ