Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η ΔΕΘ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΨΕΜΑ 2

Ο Κατώτατος Μισθός. Μεγάλη κουβέντα ο κατώτατος μισθός. Είπε στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας ότι θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό και ότι αυτό θα έχει θετικές επιπτώσεις στην Οικονομία. Άλλο ένα τεράστιο οικονομικό ψέμα που πρέπει επιτέλους σαν χώρα να το αποσαφηνίσουμε και να πάρουμε και ορισμένες αποφάσεις πάνω σε αυτό.

Ο ΚΑΤΩΤΑΤΟΣ ΜΙΣΘΟΣ

Ο κατώτατος μισθός εφευρέθηκε για να προστατέψει τους εργαζομένους από τους εργοδότες. Το Κράτος όρισε ένα όριο κάτω από το οποίο ένας εργοδότης δεν μπορεί να πληρώνει έναν εργαζόμενο και αυτό το ονόμασε «κατώτερο μισθό». Δεν προσφέρει καμία βοήθεια το εν λόγω μέτρο στην Οικονομία. Το αντίθετο μάλιστα.

Το ερώτημα βέβαια ξεκινάει από το πόσο αξίζει η εργασία, και είναι καθαρά φιλοσοφική φύσεως. Πως ορίζει κανείς πόσο αξίζει η εργασία ενός ανθρώπου; Το ζήτημα είναι μεγάλο και δεν περιμένω από τους περισσότερους ούτε να καταλάβουν ούτε να δεχτούν πολύ περισσότερο την αλήθεια πίσω από τους κατώτερους μισθούς. Οφείλω όμως να το επισημάνω κρίνω και ας γίνω αιρετικός για άλλη μια φορά. Πόσο αξίζει η εργασία;

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Το κόστος της εργασίας αποτελεί έναν από τους παράγοντες ανταγωνιστικότητας μιας χώρας. Είναι λογικό και προφανές ότι όσο περισσότερο πληρώνει κάποιος εργοδότης για μια ποσότητα εργασίας τόσο μειώνεται η ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας της χώρας αυτής. Γιατί το κόστος που πληρώνει για την εργασία περνάει στο κόστος των προϊόντων της, και έτσι τελικά το παραγόμενο προϊόν κοστίζει περισσότερο ενώ το ίδιο προϊόν που όμως παράγεται σε μια άλλη χώρα με χαμηλότερο κόστος παραγωγής κοστίζει φθηνότερα και άρα το αγοράζουν ευκολότερα οι καταναλωτές στις Διεθνείς Αγορές.

Το κόστος της εργασίας επομένως δεν ορίζεται από το πόσο καθένας πιστεύει ότι αξίζει η εργασία του, αλλά από την δυνατότητα που έχει η χώρα να πουλάει στις αγορές ανταγωνιστικά προϊόντα. Για παράδειγμα η Γερμανία έχει υψηλότερους μισθούς όχι απαραίτητα επειδή ο Γερμανός παράγει πιο «πολύτιμη» εργασία, αλλά επειδή καταφέρνει έτσι όπως έχει δομήσει όλο της το οικονομικό σύστημα, να παράγει φθηνά προϊόντα κυριαρχόντας στις Διεθνείς Αγορές, παρότι οι μισθοί είναι πάρα πολύ υψηλή ΣΕ ΣΧΕΣΗ – γιατί αυτό είναι που μετράει – με άλλες χώρες.

Η Ελλάδα όπως έχει δομήσει το δικό της σύστημα, με σοσιαλίζουσες πρακτικές, έχει εισαγάγει στις επιχειρήσεις ένα σύνολο από κόστη που ουδεμία σχέση έχουν μεν με τον μισθό, ωστόσο οδηγούν το κόστος πάρα πολύ ψηλά. Αυτά όλα γίνανε από την Σοσιαλομανία του 1980. Το Κράτος δεν είναι κράτος αρωγός της επιχείρησης αλλά του εργαζομένου, σε σημείο να δημιουργεί ασφυκτική πίεση στον Νομιμόφρονα εργοδότη, οδηγώντας τον τελικά στην παρανομία. Τελικά το κράτος με τις πρακτικές του όχι μόνο κατάφερε να ρημάξει τις επιχειρήσεις, αλλά και να τις εξαφανίζει από την χώρα μη προσελκύοντας καινούριες και η ανεργία να είναι στα ουράνια,

Το Κράτος «στήριζε», εσφαλμένως τις περισσότερες φορές, τον εργαζόμενο, και ο εργαζόμενος στήριζε το Σύστημα που αντιμετώπιζε στην Ελλάδα κάθε επενδυτής κεφαλαίου. Ο Κεφαλαιοκράτης έπρεπε να λαδώσει και να γίνει η ζωή του πατίνι για να καταφέρει να κάνει μια επένδυση. Σε αντάλλαγμα αυτό το διεφθαρμένο και πολυδαίδαλο σύστημα για την υποστήριξη που έδινε στον εργαζόμενο έπαιρνε πολιτική στήριξη. Στο τέλος αυτό που έβγαινε πάντα να πληρώνει την νύφη ήταν ο νομιμόφρονας επιχειρηματίας και ειδικότερα αυτός που δεν ήταν κρατικοδίαιτος. Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια μέρα να γράψω ένα άρθρο για την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, αλλά δεν είναι επί του παρόντος.

Επομένως στο τέλος της ιστορίας με την κατάρρευση του δανειζόμενου κράτους, οι επιχειρήσεις δεν μπορούσαν να κρατηθούν σε αυτό το Οικονομικό σύστημα και μια μια έκλεισαν ή αποχώρησαν από την χώρα. Αντί το σύστημα να διορθώσει άμεσα όλα τα στραβά του, να επιβάλει έναν πραγματικά φιλελεύθερο καπιταλισμό απέναντι στον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό, συνέχισε στα ίδια και όταν πια πέσαμε στον γκρεμό αναγκάστηκε να μειώσει τον κατώτερο μισθό. Γιατί είναι το μόνο μέτρο αύξησης της ανταγωνιστικότητας που μπορούσε εύκολα να πετύχει.

Σήμερα εδώ που φτάσαμε όλα σχεδόν τα μέτρα αύξησης της ανταγωνιστικότητας θα πονέσουν την κατώτερη τάξη γιατί η κατώτερη και κρατικοδίαιτη τάξη πέρασε καλύτερα από όσα παρήγαγε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Προφανώς υπάρχουν και μέτρα αύξησης της ανταγωνιστικότητας που δεν κοστίζουν τίποτα, όπως για παράδειγμα το να μπορεί κάποιος να ανοίξει μια επιχείρηση και να την κλείσει σε σύντομους χρόνους. Και πάλι όμως αυτό θα συγκρουστεί με περιβαλλοντικές πρακτικές του κράτους, με εργασιακά δικαιώματα (πχ το δικαίωμα της απόλυσης και της αποζημίωσης κλπ). Όλα πονάνε.

Σε μακροοικονομικό επίπεδο λοιπόν, η αύξηση των κατώτερων μισθών θα κάνει λιγότερο συμφέρουσα την παραμονή επιχειρήσεων στη χώρα και επομένως θα τις διώξει ή θα τις κλείσει. Δεν θα φέρει «ανάπτυξη». Ο κόσμος μπορεί να σκεφτεί κάτι πολύ απλό, αν ήταν τόσο εύκολο να φτιάξεις οικονομία, όλες οι χώρες θα πήγαιναν τους κατώτερους μισθούς στον θεό. Γιατί άλλωστε να πάμε στον κατώτερο στα 750 ευρώ που λέει ο Τσίπρας και να μην τον πάμε στα 5000 ευρώ να γίνουμε και όλοι πλούσιοι;

Δεν είναι λογικές αυτές και πρέπει κάποια στιγμή να πεθάνουν να προχωρήσουμε παραπέρα ως χώρα. Ο κατώτερος μισθός το μόνο που καταφέρνει να κάνει τελικά είναι να γεννά αδήλωτη και μαύρη εργασία και βλέποντας τον – μαζί με όλα τα υπόλοιπα – να κάνει τους επενδυτές να φεύγουν από την χώρα και τίποτα παραπάνω.

ΜΙΑ ΔΕΣΜΗ ΜΕΤΡΩΝ

Ο μισθός ήδη από την εποχή του Adam Smith είχε γίνει κατανοητό ότι υπόκειται στους Νόμους της Αγοράς. Δηλαδή υπόκειται στους Νόμους της Προσφοράς και της Ζήτησης. Βάζοντας ένα πάτο στους μισθούς ουσιαστικά αναγκάζεις τους εργοδότες που θέλουν να είναι νόμιμοι, να πληρώνουν με ίσους μισθούς ανθρώπους που δεν αξίζουν τα ίδια για άνιση προσφορά εργασίας. Παράλληλα καθιστάς ως κράτος άσχετο το αν η επιχείρηση χάνει η κερδίζει από τι θα πληρώνει τους εργαζομένους της για να έχει την έδρα της στην χώρα. Αποδεσμεύεις δηλαδή την αμοιβή από την αγορά. Την κάνεις μια κρατική απόφαση που φυσικά έχει τις παραπάνω συνέπειες. Δεν μπορεί να διεκδικείς μερίδιο από την διεθνή αγορά, να ψάχνεις για εξαγωγές προϊόντων και ταυτόχρονα να αποδεσμεύεις τον μισθό από το αποτέλεσμα του, δηλαδή από το προϊόν της εργασίας και την απόδοση του. Η αγορά θα κρίνει τους μισθούς τελικά.

Αν πραγματικά επιθυμεί ο Αλέξης Τσίπρας (και ο κάθε Αλέξης Τσίπρας) να αυξήσει τον κατώτερο μισθό, θα πρέπει να πει μια δέσμη μέτρων που θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ως αντιστάθμισμα αυτής της επιδείνωσης που προτείνει. Θα πρέπει να πει ποια μέτρα θα πάρει υπέρ των επιχειρήσεων για να έχει μια λογική βάση και να μην είναι άλλο ένα ψέμα η αύξηση των κατώτερων μισθών.

Δεν λέω ότι δεν μπορεί να αυξηθούν οι κατώτεροι μισθοί, αλλά ότι το βλέπω άνευ ουσίας χωρίς την ύπαρξη άλλων μέτρων. Μόνο την ανεργία θα αυξήσει μια τέτοια άνοδος από μόνη της παρότι ακούγεται πολύ ωραίο για έναν άνθρωπο που παίρνει 550 ευρώ. Και είναι και λογικό.

Επαναλαμβάνω το ερώτημα και με αυτό κλείνω:

Γιατί να μην πάμε τον Κατώτερο Μισθό στις 5000 ευρώ αν το κράτος μπορεί με μια Υπουργική Απόφαση να βγάλει την Οικονομία από την κρίση πηγαίνοντας τον στα 750; Καλύτερα δεν είναι να τον κάνουμε 5000;

ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΥΞΗΘΕΙ Ο ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΜΙΣΘΟΣ

Ο Κατώτερος Μισθός θα αυξηθεί, όταν αρχίσει η χώρα να προσελκύει επενδύσεις και να έχει περισσότερες εξαγωγές από ότι εισαγωγές. Όταν αυξηθεί η ζήτηση για εργασία και παρότι η προσφορά μπορεί να παραμείνει σταθερή, όταν οι επιχειρήσεις θα έχουν κέρδη από το να λειτουργούν και να παράγουν σε αυτή την χώρα, τότε οι μισθοί θα αυξηθούν ως δια μαγείας από μόνοι τους. Ήδη οι περισσότερες επιχειρήσεις πληρώνουν περισσότερα από όσο είναι ο κατώτερος μισθός, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαν να τραβήξουν αξιόλογο εργατικό δυναμικό. Επομένως ήδη ο Κατώτερος Μισθός δεν κατέβασε τα περισσότερους μισθούς.

Οι Μισθοί δεν μπορεί να υπόκεινται σε κρατικές αποφάσεις. Δεν είναι μια απόφαση που έχει την δυνατότητα και το δικαίωμα να την πάρει το κράτος ερήμην αυτού που επενδύει τα λεφτά του με σκοπό το κέρδος. Γιατί καταλήγουμε εκεί που καταλήξαμε σήμερα. Η αγορά μόνη της και ελεύθερα προσαρμόζει τους μισθούς και έτσι πρέπει. Προσωπικά είμαι οπαδός της κατάργησης ακόμα του κατώτερου μισθούς. Δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης του. Υπάρχει απλά η προσφορά εργασίας, η ζήτηση και το deal μεταξύ ελεύθερου εργαζομένου και ελεύθερου εργοδότη. Όπως ο καταναλωτής ότι πληρώσει παίρνει, έτσι και ο εργοδότης στην περίπτωση της εργασίας, όσα πληρώσει θα πάρει.

Ήδη είναι κατανοητό ότι η αγορά δεν μπαίνει σε καλούπια και αυτή είναι η μόνη αποδοτική λογική.

Promitheus Pyrforos