Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει όταν η οικονομία μας καταρρέει να καταφεύγουμε στην «απλή» λύση της κοπής χρήματος. Το έχουμε κάνει αμέτρητες φορές κατά το παρελθόν και θα επιθυμούσαμε να το κάνουμε και σήμερα στο ενδιάμεσο αυτής της κρίσεως. Έτσι για την κακοδαιμονία μας κατηγορούμε συνεχώς τους «κακούς» Γερμανούς που είναι εκείνοι που δεν μας επιτρέπουν να ευτελίσουμε έστω και κατ’ ελάχιστον το σκληρό ευρώ για να δούμε καλύτερες μέρες. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά και που πάει το πράγμα;


ΟΙ ΜΟΝΕΤΑΡΙΣΤΕΣ

Υπάρχει μια θεώρηση στα Οικονομικά, όπως εκφράζεται από τους πολύ Φιλελεύθερους, ότι η κοπή χρήματος μόνο κακό μπορεί να φέρει σε μακροπρόθεσμο επίπεδο στην Οικονομία, αλλά και στο ότι η κοπή χρήματος είναι άδικη απώλεια αξίας από αυτούς που καταθέτουν και επενδύουν τα λεφτά τους σε όφελος άλλων που είναι λιγότερο παραγωγικοί για την ευημερία των πολλών.

Από ηθική πλευρά δεν έχουν κανένα άδικο. Η εύκολη λύση της κοπής χρήματος, είναι πολιτικά πολύ προσοδοφόρα γιατί πολύ απλά κρύβει το γεγονός ότι κουρεύει τις καταθέσεις και τις παντώς είδους επενδύσεις. Αντί να βγει η κυβέρνηση και να πει «κουρεύω οριζοντίως όλες τις καταθέσεις και όλες τις επενδύσεις κεφαλαίου», λέει «αυξάνω την κυκλοφορία χρήματος για να κινηθεί η αγορά». Στην πραγματικότητα όμως, αφού το χρήμα που κυκλοφορεί αυξάνεται ενώ δεν υπάρχει αντίστοιχη αύξηση του παραγόμενου προϊόντος, το χρήμα χάνει την αξία του. Επομένως όσοι έχουν χρήμα σε καταθέσεις ή επενδύσεις χάνουν αξία από τα δυνητικά τους κέρδη αν όχι και ενδεχομένως να εξανεμίζονται και οι αξίες τους με ζημιές σε σταθερές τιμές. Επομένως προφανώς και είναι κλοπή από ηθικής απόψεως.

Το ισχυρό Ευρώ πράγματι καθιστά το προϊόν μας ακριβότερο σε σχέση με αντίστοιχα προϊόντων χωρών με πιο αδύναμο νόμισμα. Ωστόσο το ισχυρό νόμισμα δεν είναι το πραγματικό πρόβλημα, αλλά η αποδυνάμωση του μόνο μια εύκολη λύση σε αυτό. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας στο σύνολο της με ότι αυτή συνεπάγεται. Θα προτιμούσαμε προκειμένου να το διορθώσουμε το πρόβλημα (μιας που η διόρθωση του είναι επίπονη) να το καλύψουμε κάτω από το χαλί για λίγο καιρό, αλλά αυτό δεν είναι λύση. Σε λίγα χρόνια αν δεν αλλάξουμε άλλα πράγματα ριζικά που δεν είναι επί του παρόντος να αναλυθούν, θα ξαναβουλιάξουμε. Αυτό είναι που μας λέει η Γερμανία.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΕΜΜΟΝΕΣ» ΤΗΣ.

Η Γερμανία όταν έκανε την Ε.Ε. μαζί με την Γαλλία την έκανε προφανώς στα μέτρα της περισσότερο, αφού ήταν ο ισχυρότερος παίκτης και σταδιακά άρχισε να αποκτά όλο και περισσότερο δύναμη. Δεν το έκανε για να βουλιάξει, ούτε για να ζημιωθεί και ήταν οι υπόλοιποι (καθένας για άλλο λόγο) που επιθυμούσε να εισέλθει σε αυτή. Αν η Ε.Ε. δεν εξασφάλιζε ένα ισχυρό νόμισμα για την Γερμανία, η Γερμανία δεν θα είχε μπει ποτέ σε μια νομισματική ένωση εξ αρχής. Αυτό ήταν κανόνας.

Η Γερμανία με συνετές πολιτικές καταφέρνει να παραμείνει αυξάνει την ανταγωνιστικότητα της όλο και περισσότερο. Ήδη από το 2002 όλα τα κόμματα της Γερμανίας σε συμφωνία με τα συνδικάτα αποφάσισαν να σταθεροποιήσουν τις αυξήσεις στον Δημόσιο Τομέα και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να δίνουν μόνο όσες αυξήσεις κρίνουν σκόπιμο. Για να κάνω μια αντιστοίχηση με το «καφενείο» που λέγεται Ελλάδα, το 2009 μόλις για πρώτη φορά ο κ. Καραμανλής σταθεροποίησε τους μισθούς και τις συντάξεις και ζήτησε στις εκλογές σταθερότητα για 5 χρόνια και ήταν η χρόνια που έπεσε και εκλέχθηκε πανηγυρικά το «λεφτά υπάρχουν» με 44% ψηφισμένο από 3.000.000 Έλληνες περίπου. Στην Γερμανία ήδη έκλεινε 7ετία παγώματος και δημοσιονομικής προσαρμογής.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η πραγματικότητα είναι όμως ότι πράγματι για να εξέλθει η Ε.Ε. και ειδικότερα ο Νότος από το τέλμα πρέπει να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της Ε.Ε. στο σύνολο και να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Για να γίνει αυτό αφενός πρέπει όλοι να κάνουν αυτό που τους λέει η Γερμανία, αφετέρου πρέπει όμως τελικά και οι Γερμανοί (και οι άλλοι ανεπτυγμένοι λαοί) να βάλουν το χέρι τους στην τσέπη για χάριν της Ένωσης, αν θέλουν με την σειρά τους να την διατηρήσουν. Οι Νότιοι πρέπει να στρώσουμε τις χώρες μας και τα Οικονομικά μας για να σταματήσουμε να σπαταλάμε τα λεφτά τους (γιατί μέχρι σήμερα αυτό κάναμε), ωστόσο η Ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει μόνο με αυτό.

Σε συνέντευξη του σήμερα στους Financial Times ο Υπουργός Οικονομικών της Πολωνίας είπε ακριβώς αυτό. Ότι δηλαδή οι αναπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. πρέπει να ρίξουν 700 δις ευρώ στις χώρες του Νότου ως αναπτυξιακό πακέτο αν θέλουν να διασώσουν την Ε.Ε. Η δήλωση αυτή αξίζει διπλά γιατί αφενός η Πολωνία είναι χώρα «δορυφόρος» της Γερμανίας, αφετέρου γιατί η Πολωνία πράγματι θριάμβευσε στα Οικονομικά με τις Γερμανικές συνταγές και όχι με τις συνταγές του σοσιαλόπληκτου Νότου.

Στα ίδια μήκη κύματος και ο Ιταλός πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. Σε δείπνο στο χρηματοοικονομικό forum Eurofi, δήλωσε ότι «Χωρίς επενδύσεις η Ευρώπη δεν μπορεί να πετύχει την οικονομική ανάκαμψη» και συνέχισε «Αν δεν καταφέρουμε να δώσουμε νέα ώθηση στις επενδύσεις, θα αποδυναμώσουμε την οικονομία βραχυπρόθεσμα και θα επηρεασθούν αρνητικά οι μακροπρόθεσμες προοπτικές της». Δηλαδή και ο ίδιος αναγνωρίζει πως μόνο έτσι θα ξεφύγουμε από την κρίση.

Σημείωσε και ο ίδιος όμως ότι δεν θα δοθούν λύσεις με νομισματικά παιχνίδια. Είπε πως "δεν υπάρχει καμία βοήθεια νομισματικού χαρακτήρα που να μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, αν δεν πλαισιωθεί από τις πρέπουσες δομικές πολιτικές παρεμβάσεις". Δομικές και πολιτικές παρεμβάσεις προφανώς που έχουν να κάνουν με την Ε.Ε. αλλά και με τις χώρες μέλη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Είναι σαφές ότι η Γερμανία θα κληθεί να βάλει τελικά το χέρι στην τσέπη κάποια στιγμή, είτε με την αύξηση της κυκλοφορίας χρήματος (κάτι σχετικά απίθανο δεδομένης της σκληρής δομής της ΕΚΤ) είτε μέσω πακέτων στήριξης (που είναι πιθανότερο). Από την άλλη μεριά δεν έχει άδικο η Γερμανία στο ότι θα πρέπει να δομήσουμε σοβαρότερα τις οικονομίες μας οι χώρες που ζητούμε βοήθεια. Θα πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ένας τρίπιος κουβάς που όσο νερό και αν ρίχνουν θα χύνεται έξω. Πρέπει να κάνουμε ανταγωνιστικότερες τις οικονομίες μας, να ανοίξουμε στην αγορά και να γίνουμε φιλικότεροι προς το κεφάλαιο. Η έξοδος από το αδιέξοδο είναι ένα έργο που όλοι πρέπει να εκτελέσουν τον ρόλο τους καλά.


Promitheus Pyrforos

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου