ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

Με απογοήτευση παρακολούθησα πρόσφατα μέσω του διαδικτύου και των περιοδικών την άσκηση «Καταιγίς 2014» που προέβλεπε αποβίβαση σε νησί και έγινε στη Σαμοθράκη, νησί που έχει πολλές ομοιότητες με την Ίμβρο. Το υλικό που έδωσε ο Στρατός ήταν απογοητευτικό και αποδεικνύει την κατάσταση του Στρατεύματος, κατάσταση που έχει έρθει από πάρα πολλούς παράγοντες. Την ίδια ώρα οι Τούρκοι πραγματοποίησαν την άσκηση EFES 2014 με ζωντανή παρακολούθηση από παρατηρητές και δημοσιογράφους διεθνούς εμβέλειας και όλοι έμειναν εμβρόντητοι από την αρτιότητα της άσκησης. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες στρατιωτικού περιεχομένου. Άλλωστε δεν ενδιαφέρει αυτό προς το παρόν.

Αυτό που προσωπικά θεωρώ ότι ενδιαφέρει είναι πρωτίστως να αποφασίσουμε ορισμένα πράγματα σε αυτό το Έθνος, όσον αφορά την χρήση και την χρησιμότητα θεσμών όπως είναι ο Στρατός. Αν δεν αποφασίσουμε επιτέλους τι τον χρειαζόμαστε, τότε δεν θα μπορέσουμε να δούμε και πως θα διορθώσουμε αυτή την κατάσταση και αν πρέπει να την διορθώσουμε.

Πολλοί ίσως να θεωρούν ότι το στράτευμα είναι περιττό, ίσως να θεωρούν ότι δεν πρόκειται να γίνει κανενός είδους επιχείρηση εντός των εδαφών μας ή με σκοπό να πληγούν τα Εθνικά Συμφέροντα εντός της Εθνικής Περιφέρειας και επομένως δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε περισσότερα ή να αλλάξουμε δόγμα χρήσης ή στην τελική «καλά είναι όπως είναι».

ΤΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

Σύμφωνα με αυτή την άποψη ο Στρατός πρέπει να υπάρχει και απλά να είναι έτοιμος να υπερασπιστεί τα Εθνικά Συμφέροντα εντός της επικράτειας μας και να μην διεξάγει καμία επιχείρηση πέρα από αυτό. Επομένως καλά θα κάνουμε – σύμφωνα με αυτή την λογική – να ξοδεύουμε τόσα όσα χρειάζεται απλά για να είναι ικανός να αποκρούσει.

Προσωπικά θεωρώ το αμυντικό δόγμα, «το δόγμα του ηττημένου». Είναι το δόγμα αυτού που έχει χάσει τον πόλεμο πριν καν αυτός αρχίσει και αυτό το έχει αποδείξει η ιστορία πολλάκις, για την ακρίβεια πάντα. Γιατί όταν κάποιος επιτίθεται είναι βέβαιο ότι τελικά σε κάποιο σημείο της επικράτειας κάτι θα αποσπάσει. Κάτι που θα μπορεί να το παζαρέψει για να κερδίσει αυτό που θέλει. Για παράδειγμα οι Τούρκοι έχουν στραμμένη μια ολόκληρη Στρατιά στο Αιγαίο, την ώρα που η Ελλάδα έχει μόνο Σώματα Στρατού που συνολικά αριθμούν σε προσωπικό τα επίπεδα αυτής της μιας τουρκικής στρατιάς. Αν επιτεθούν μαζικά στα νησιά του Αιγαίου, είναι βέβαιο ότι οι Τούρκοι θα πάρουν κάποια από αυτά ακόμα και αν αποτύχουν στις περισσότερες των περιπτώσεων. Άρα θα έχουν αποσπάσει κάτι από εμάς και εμείς θα το έχουμε απολέσει ίσως και διαπαντός.

ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

Το επιθετικό δόγμα (το οποίο πραγματικά προσωπικά θα επιθυμούσα) καθιστά το θεσμό του Στρατού, εργαλείο άσκηση διεθνούς πολιτικής και διεθνούς πιέσεως και αποσπάσεως γεωπολιτικών κερδών.  Η συμμετοχή σε επιχειρήσεις της Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) μπορεί να δώσει στην χώρα σοβαρό πάτημα ώστε να απαιτεί πράγματα και οφέλη από την Συμμαχία που εν τέλει είναι πολύ πιθανό να μετατρέπονται σε πολιτική ισχύ και τελικά και σε οικονομική ισχύ (για παράδειγμα ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες να συμμετέχουν στην ανοικοδόμηση του Ιράκ).

Παράλληλα είναι το μόνο δόγμα που εγγυάται ότι δεν θα χάσεις πραγματικά τίποτα ή ότι τίποτα που θα χάσεις δεν μπορείς να μην το ξανακερδίσεις. Σε αντίθεση με τον αμυντικό πόλεμο που είναι μόνο πόλεμος φθοράς μέχρι να επέμβει κάποιος και να κλείσει η διαμάχη, ο επιθετικός πόλεμος μπορεί να χτυπήσει καίρια τον αντίπαλο αμέσως μετά την ολοκλήρωση της επιθετικής του κίνησης, μπορεί να τον πλήξει ταυτόχρονα στην δική του ενδοχώρα με αποτέλεσμα να πάρει κάτι αυτός από εσένα αλλά και εσύ από αυτόν και να μπορείς να το ανταλλάξεις, ακόμα και να τον αναγκάσεις σε παραίτηση γιατί αυτό που θα χάσει μπορεί να είναι σημαντικότερο για αυτόν από αυτό που θα χάσεις εσύ.

Πολλά από τα οφέλη του Επιθετικού Δόγματος προσπαθεί και σήμερα ο Στρατός μας να αποσπάσει παρά το αμυντικό του δόγμα, χωρίς όμως τελικά (όπως φάνηκε και από την άσκηση) να έχει αυτή την δυνατότητα σε πρακτικό επίπεδο. Μέρος του Αμυντικού Δόγματος της χώρας μας είναι η επιθετική κίνηση σε ορισμένα σημεία του χάρτη και επικράτηση επί του αντιπάλου παρά την αμυντική προδιάθεση. Για να έχει όμως αυτό επιτυχία πρέπει να υπάρχει μια αντίληψη τέτοια στο Στράτευμα, στην πολιτεία και εν γένει στην κοινωνία.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε έναν Στρατό – και την πολιτική και κοινωνική διάθεση – να τον στέλνουμε σε κάθε επιχείρηση του ΝΑΤΟ, να αναλαμβάνει σημαντικές επιχειρήσεις εκεί που τον στέλνουμε. Σήμερα απλά παρίσταται αν πάει και όπου πάει. Σημαίνει ότι θα πρέπει το προσωπικό να ασκείται συνεχώς και να χρησιμοποιεί το σύνολο των όπλων σχεδόν καθημερινά, ενώ η πυκνότητα στρατιωτικών ασκήσεων πρέπει να είναι μεγαλύτερη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε έναν αθλητικό στρατό, όχι καθιστικό στρατό, που να γνωρίζει απίστευτα καλά τα όπλα και τα εργαλεία του, που να έχει ήθος και διάθεση και φρόνημα (που είναι το μόνο που θεωρώ ότι έχουν οι Έλληνες Στρατιωτικοί και αυτό χωρίς την βοήθεια της πολιτικής ηγεσίας). Σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε αξιωματικούς και προσωπικό που έχουν βρεθεί σε κρίσιμες καταστάσεις και γνωρίζουν τι σημαίνει να δέχεσαι πυρά. Προσωπικό που γνωρίζει τον ρόλο του και τον σκοπό του και το δόγμα του και την σημασία που έχει για την ευημερία του Έθνους. Σημαίνει ότι η πειθαρχία πρέπει να είναι σιδερένια και το πνεύμα και η πρωτοβουλία διαυγή. Σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσουμε να ξανακαλλιεργούμε στον Στρατό μια σύγχρονη στρατιωτική παράδοση.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ

Φυσικά υπάρχει ένα κόστος σε αυτό, και τα οφέλη δεν είναι άμεσα μετρήσιμα ώστε να κάνουν μια οικονομική μελέτη οι οικονομολόγοι και να ορίσουν αν μας συμφέρει ή όχι το να πληρώσουμε αυτό το δόγμα. Αυτό σημαίνει ότι για αυτό το δόγμα η κοινωνία πρέπει να πάρει την απόφαση και να το στηρίξει προκειμένου να δούμε κάποια μέρα την χώρα μας να διαδραματίζει ρόλο μεγαλύτερο από αυτό που ορίζουν τα σύνορα της, χωρίς απαραίτητα να περιμένουμε τα οικονομικά οφέλη τα οποία θεωρώ βέβαιο ότι θα προκύψουν στην πορεία. Το κόστος μπορεί να μην είναι μόνο οικονομικό. Μπορεί να σημαίνει το να επιστρέψουν στην χώρα φέρετρα από τις επιχειρήσεις της Συμμαχίας, σημαίνει ότι είναι πιθανό η χώρα να στοχοποιηθεί από την διεθνή τρομοκρατία, ή επίσης τα ζητήματα Ασφαλείας συνολικά να αρχίσουν να παίρνουν διαστάσεις. Παράλληλα ένα άλλο ζήτημα είναι οι αυξήσεις στους μισθούς του προσωπικού που ενδεχομένως να επιβαρύνουν περαιτέρω τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά τις κρίνω απαραίτητες.

Η απόφαση για το οτιδήποτε είναι πολιτική και κοινωνική και όχι οικονομική. Η πίεση που πρέπει να ασκηθεί προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να είναι οργανωμένη και συντονισμένη και το δυνατόν μαζική για να ανατραπεί η παρούσα κατάσταση στις ένοπλες δυνάμεις. Δυστυχώς οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι δεν έχουν αυτή την επιθυμία προς το παρόν.

Promitheas Pyrforos